1963
[SEKCJA ALPINIZMU]
Uniwersytecki Klub Alpinistyczny powstał na wiosnę 1963 roku z inicjatywy Macieja Popki, początkowo pod nazwą Sekcja Wysokogórska przy Komisji Turystyki Rady Uczelnianej Zrzeszenia Studentów Polskich (ZSP) Uniwersytetu Warszawskiego. Sekcja skupiła 15 osób i jej pierwszym prezesem został Maciej Popko. Z początku głównym celem było znalezienie finansowania wyjazdów w skałki i Tatry (np. obóz w Morskim Oku 1964). Początkowo działalność klubowa ograniczała się do sporządzania sprawozdań z wyjazdów, które dofinansowywało ZSP. Członkowie sekcji i tak działali w KW tj. Kole Warszawskim Klubu Wysokogórskiego, który organizował wszystkie wyjazdy sportowe i szkoleniowe. W 1963 zaczyna się wspinać Marek Nowicki następny prezes Klubu, później prezes Fundacji Helsińskiej Obrony Praw Człowieka w Polsce (M.Nowicki zmarł w roku 2003).
Maciej Popko pamięta jeszcze, że wśród założycieli byli: Justyna Darewska (obecnie Nowy Jork), Bronisław Mirkowski (obecnie Waszyngton), Jerzy Pluciński (potem przewodnik Sudecki), Zbigniew Szawarski (bardziej turysta wysokogórski niż wspinacz), późniejszy profesor i autor dzieła „Etyka Socjalizmu” („pierwsze opracowanie tego tematu, bo przedtem etyki socjalizmu nie było” – cytat z M.Popki). Później dołączył Maciej Pogorzelski (zginął w roku 1966)
Maciej Popko jest badaczem kultur Azji Mniejszej, autorem prac i książek o Hetytach, a także książki o wyprawie w Cilo Dagh („Góry Pod Półksiężycem”) i oczywiście redaktorem pracy zbiorowej „Alpinizm”, zwanego nieściśle „Alpinizmem Popki”.
1967
[JURA CZĘSTOCHOWSKA]
Dopiero w roku 1967 sekcja organizuje własne szkolenie taternickie – kurs teoretyczny, a potem praktyczny na bunkrach w Czosnowie – do dziś przetrwała na tych bunkrach formacja żelbetowa o nazwie „ścianka Popki” (Maciej Popko twierdzi, że przedtem zwano ją „Eiger”.) Na koniec odbył się kurs skałkowy w Olsztynie pod Częstochową (25-28.05). Kurs ukończyło 18 osób, miedzy innymi Krzysztof Wieteska (dyrektor Instytutu Badań Jądrowych w Świerku), Stefania Egierszdorff, Magdalena Sułocka, Tomasz Janiszewski („Unikat”, „Orbis”), Andrzej Posiewnik, Janusz Pac, Jerzy Jurkiewicz, Elżbieta Jatowt, Ewa Niedek (dziś Zdzitowiecka), Ewa Tomaszewska („Solidarność”), Kazimierz Kurzydłowski, Andrzej Michalski („Polska Miedź”), Wojciech Rutkiewicz (mąż Wandy).
[TATRY – MORSKIE OKO]
Kurs tatrzański w Morskim Oku – 15 kursantów (część tych samych, co na kursie w Olsztynie, wśród nowych: Krystyna Blaton, Maria Szwecow, Wacław Olesiński, Janusz Szewczyk, B.Mroczek. Na kursie jest pięciu instruktorów. Między innymi Maciej Kozłowski i Ryszard Kowalewski.
1968
[KURS ZIMOWY W TATRACH]
W lutym odbywa się kurs zimowy w Tatrach. Kierownikiem jest Jacek Rusiecki. Wśród instruktorów był obecny m.in. Maciej Włodek. Wśród uczestników: Ewa Niedek, Stenia Egierszdorf, Jan Wojciech Rutkiewicz.
[„UNIKAT”]
W roku 1968 sekcja liczyła 65 osób, tyle też osób uczestniczyło w wieczorku zapoznawczym (13.12.1968) w sali kominkowej, gdzie odbywały się cotygodniowe spotkania (później zwana salą Unikatu, obecnie jest tam księgarnia uniwersytecka „Liber”). W tym mniej więcej czasie (i później) członkami sekcji byli m.in.: Andrzej Ciepielewski, Monika Dobrowolska, Maciej Geller, Jerzy Jurkiewicz, Andrzej Kołacki, Barbara Kosińska-Filocha, Krzysztof Kossobudzki, Ewa Balcerzak-Krasińska, Jacek Luniak, Maria Mikołajczyk, Marek Nowicki, Anna Okopińska, Jacek Pasławski, Andrzej Posiewnik, Andrzej Sikorski, Andrzej Spychała, Danuta Szelenbaum-Cielecka, Grzegorz Szymanowski, Andrzej Walewski, Ryszard Wrona, Artur Sawicz, Marek Siemek.
[TURCJA – Cilo Dagh]
W 1968 Maciej Popko kierował wyprawą w masyw Cilo Dagh w Turcji (czyt. Drzilo Dag.), która nota bene była wyprawą KW. Podroż autostopem nie pozwoliła na zabranie większej ilości sprzętu wspinaczkowego, co oczywiście limitowało plany zdobywcze. Po dotarciu nad jezioro Van, w dniu 9 lipca 1968 grupa dokonała wejścia na zachodni wierzchołek wulkanu Suphan Dagh (4400m), następnie przeniosła się w głąb Kurdystanu Tureckiego w Cilo. Dokonano ogółem sześciu pierwszych wejść i spenetrowano dolinę Telgui Savi. K. Wieteska i M. Fijałkowski dokonali I przejścia filara na północno-wschodniej ścianie Go Dagh (3460m) oraz wejścia północną ścianą Esmertepe (3900m); T. Werner i K. Wieteska – I wejścia na Maunsell Pk. (3860m); T. Janiszewski i K. Wieteska – I wejścia północno – zachodnią granią na Zumruttepe (3100m); M. Popko i J. Tuszyński – I wejścia lewym filarem na Geniskaya (3770m); M. Popko i K. Wieteska – I wejścia wschodnim żebrem na Keskin Tepe (4050m.)
1969
[ALPY JULIJSKIE]
W sierpniu 1969 przebywa w Jugosławii pierwsza wyprawa sekcji w składzie: A. Ciepielewski (kierownik), S. Egierszdorff, A. Hartman, A. Kolacki, J. Kowalski, K. Wieteska. Przez pierwsze dziesięć dni działają w Alpach Julijskich, gdzie mimo niesprzyjającej pogody pokonują szereg dróg: Jalovec „Drogą Horna” (Ciepielewski, Wieteska), Velika Mojstrovka „Drogą Debelakovej” (Ciepielewski, Wieteska), Triglav długą „Drogą Niemiecką” – 1800 m (Wieteska, Egierszdorff). Następnie udają się w Durmitor, gdzie wchodzą turystycznie na Savin Kuk i Bobotov Kuk – niestety zła pogoda uniemożliwia wspinanie.
[TATRY – lato]
Jan Hobrzański z Markiem Zygmańskim próbuje nowej drogi na Mnichu, w twardych butach i bez odpowiednio grubych haków musi iść klasycznie; po 15 metrach ryski odpada. Po locie na tzw. bezalinie, (Bezalin z Bielska, „polski podciąg”, 60% rozciągliwości) uderza piętami o Półki Mnichowe, a następnie klatką piersiowa w okapy. Reprymenda Krystyny Sałygi w „Taterniku” mówi, iż Hobrzański nie znał opisu drogi Łapińskiego. Tak „de facto” nie dostrzeżono porwania się na wyczyn klasyczny przewyższający wszystko, co było w Tatrach dotąd (ryska jest tak równoległa, że bez friendów i dobrych butów to raczej wciąż VII-).
Ryskę Hobrzański pokonuje rok później (1970!) z pomocą kołków.
W dniach 23 -24.11.1969 sekcja zorganizowała wyprawę do Jaskini Czarnej w Tatrach Zachodnich i obóz sylwestrowy w Morskim Oku.